මෝඩ කට

මහ බැංකු බෝම්බය පුපුරා ගිය කාලයේ මම නවය හෝ දහය පංතියේ උගනිමින් සිටියෙමි.
බෝම්බයක් පිපිරූ බව සැළව ගිය පසු, පන්ති කාමර සියල්ල බිරන්තට්ටු වූවා මට මතකය.
මගේ යයි කිව හැකි කිසිවකු එහි සේවය නොකළත් මගේ මිතුරියන්ගේ දෙමාපියන් එහි සේවක සේවිකාවන් වූ බැවින් මා තුළ වූයේද තිගැස්මකි.

එක් පියකු මිය ගොස් සිටියේය. ඈ මගේ ලඟම මිතුරියක නොවූවත් පංතියේ සිටි අහිංසක දැරියන්ගෙන් එක්කෙනෙකු වූවාය.
මම තවත් මිතුරියක සමඟ විස්තර කතා කරමින් උන්නෙමි.
"තාත්ත නැති වෙනවයි කියන්නෙ කොච්චර ලොකු දුකක්ද" ... එකවරම මට සිහියට නැඟියේ මා කතා බස් කරන දැරියගේද පියා කුඩා කලම මිය ගොස් ඇති වගය.
සිදුවූ වරද වසා ගන්නටත්, ඇගේ රිදුණු හිත සනසන අටියෙනුත්, "තාත්ත විතරක් මොකද .. අම්ම තාත්තා දෙන්නම නැති ළමයි ඉන්නෙ" කීවෙමි.
මගේ අරමුණ වූයේ ඇයටත් වඩා තනිකමින් ජීවත් වන ළමයින් ඇති බව ඒත්තු ගැන්වීමය.
ඇයට එක්කෙනෙකු හෝ සිටී යන ධනාත්මක මානසිකත්වය ලබා දීමය.
ඈ කිසිත් නොකියා හැඟුම් විරහිත මුහුණකින් යුතුව සිටියාය.

මගේ හිතට ඈ පිළිබඳ නැඟි කණගාටුව නොනිමියේය. මා අතින් එවන් වරදක් සිදු වූ බවට මම ඇගේ කිට්ටු මිතුරියක සමඟ කණස්සලු සහගතව පැවසීමි.
" එයාගෙ අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම නෑ. පොඩි කාලෙදිම ඇක්සිඩෙන්ට් එකකින් නැති වෙලා"
" එතකොට අර අම්ම අම්ම කියන්නෙ?"
" ඒ පුංචි අම්මාට. අම්මගෙ නංගිට"

එදා ඇතිවූ සිත් තැවුල, මගේ සිතේ අදත් එසේමය.