කෝපය...

ඈ තවමත් කර බාගෙනය. මැහුම ඉවර කර මා සමඟ කතාවට එන පාටක් නැත.
විවාහයෙන් වසර විසි පහක් ඉක්ම ගිය පසුත්, අත්දැකීම් විරහිත යුවළක් සේ නිතර අප බැණ අඬ ගසා ගන්නේ කුමටදැයි මම තනිවම සිතීමි.
නමුත් කිසි දිනක එයට පැහැදිලි හේතුවක් සොයා ගැනීමට මම අපොහොසත් වීමි.
මම බොහෝ විට යම් යම් සුළු සුළු දේ අතපසු කරන්නෙක් වීමි. ගත් දේ ගත් තැනින් නොව වෙන තැනකින් තියන නිසා මා බොහෝ විට ඈ කෝප ගන්වා ඇත.
හැමදේකටම ඈ මෙතරම් කෝප ගන්නේ මන්දැයි මම තනිවම සිතුවෙමි.

කුඩා කළ ඈ මියුරු නදින් වයලීන වාදනය කලා යයි මම අසා ඇත්තෙමි. නමුත් කිසි දිනක ඈ මා ඉදිරිපිට නොවැයුවාය.
මියුරු හඬින් ගී ගයන්නට ඇයට හැකි යයි ඇගේ මිතුරියෝ කීහ.
"මට සින්ග් කරන්න බෑ.. ඒ බොරු කතා" ඇගේ පිළිතුර එතැනින් නවතී.

මා ඈ විවා පත් කර ගැනීමට සූදානම් ව සිටි අවධියේ ඈ මහත් රුචියකින් පොත් පත් කියවීමෙහිද, නිර්මාණකරණයෙහිද යෙදුණා මට මතකය. ඈ ලියූ ගී කව් කියැවූ මම "ඔයාට හොඳට ලියන්න පුළුවන්.. අපි සී.ඩී. එකක් කරමු" යි පැවසීමි. මා එය කියූවේ විහිළුවකටම මිස, අවංකවම ඒ පිළිබඳව සිතූ නිස නොවේ.
ඈ මහත් සතුටින් ඉල්පුණා මට මතකය. "ඔව්. ඒක මගේ හීනයක්.." එදා ඇගේ දෑස පුරා විහිදුණු කාන්තිය මම මංගල දිනයේදීවත් නොදිටීමි. නමුත් මට එය විහිළුවක්ම විය. ඈ දෙස බලා හඬ නඟමින් හිනැහුණු මම, "පිස්සු හැදීගෙන එනවද? ඔයා නැතිවට ඕනෙ තරන් මිනිස්සු ඉන්නව ඒව කරන්න. බහු බූත ඕනෙ නෑ" කියමින් තනි ඉරෙන් ඇගේ පැතුම කපා හැරියෙමි. කිහිප වතාවක් ඈ කළ පෙරැත්තය මට නතර කර ගැනීමට හැකි වූයේ දීර්ඝ ලෙස අවවාද කිරීමෙන් අනතුරුවය.
"මට ඕනෑ මම ගෙදර එනකොට තේ එක හදල දෙන, පුංචි සුරංගනාවියක්.. අපි දෙන්නගෙ ලෝකෙ අපි දෙන්න විතරයි වෙන කවුරුත් නෑ.." මම සිහිනයේ අතරමං වීමි. ඈ ගල් ගැසී මිලින දෑසින් බලා හුන්නා මතකය.
"විකාර.. කසාද බැන්දම ඔය පිස්සු ඔක්කොම හොඳ වෙයි" මම තනිවම සිතීමි.

අද ඒ සියුම් කත අහළකුදු නැත.
"කෝ බලන්න, ලිව්වෙ නැද්ද කවියක්" මම විවාහයෙන් වසරකට පමණ පසු ඇසීමි. ඈ සිනාසුණා පමණය.
ඈ මගේ සුරංගනාවම වූවාය. දරුවන්ගේ වැඩ කටයුතුද මගේ වැඩ කටයුතුද හැමදේම ඈ නොපිරිහෙලා ඉටු කරන්නීය.
එකම දෙය ඈ අප කෙරෙහි බල පවත්වන්නා වූ දැඩි භාවයය. චූටි දූ නැටුම් උගැනීමට ආසාය කිවූ විට ඈ එය දරුණු ලෙස ප්‍රතික්ෂේප කළාය. මා වුවද ඇගෙන් නොඅසා කිසිවක් කිරීමට මැලි වීමි. ඈ මා කිවූ දෙයකට පිටින් නොගියා මෙන්ම, මා ගැනද දැඩි පැවතුම් ඇත්තියක වූවාය.
ඇය රැකියාවෙන් අස් වූයේ මගේ කැමත්තට මිස ඇගේ කැමැත්තට නොවේ. "මගේ වයිෆ්ව මට වැඩට යවන්න බෑ" මම තරයේ කීමි.

ඇගේ දෙමාපියන් සතු මැණික වූයේ ඇයම පමණක් බැවින්, ඔවුන්ගේ බසට ඈ කිසි දිනෙක පිටු නොපායි.
අපි යෝජිත විවාහයකින් පෙම්වතුන් වූයෙමු. දැන් මගේ සිහින සියල්ල මම සාක්ෂාත් කර සිටිමි.
සියුමැලි සිතැත්තියකව සිටි ඇය, මෙතරම් සැප පහසුවට ඉන්නට හිටින්නට ඉඩ සලසා දී තිබියදීත් මෙතරම් රළු වන්නේ කෙලෙසදැයි මට දැනුදු නොතේරේ.

"මැහුම ලස්සනයි" බැරිම තැන මම කියමි.
"මට පෙන්නන්න බෑ මේ මැහුම්.. වෙන වැඩක් නැති නිසා කරනව" ඈ ගොරවමින් පිළිතුරු දෙයි.

මම කෝපයෙන් ඇය දෙස බලමි. "මේ ගෑනිට මොන යකා ගහලද"
මට නොතේරේ.