අමාවක සඳ

"මාව හොයාගෙන එන්ට එපා. ඔයා දුක් වෙන්නත් එපා."
මට දැඩි සීතලක් දැනේ. හිසේ සිට දෙපතුල දක්වාම කකියයි.
අමරසිරි පීරිස්ගේ ගී හඬ අල්ලපු ගෙදර රේඩියෝවෙන් ඇසේ.
"ඇය යන්න ගියා මැකිලා..
ගී ගයමින් හිඳ මා තුරුළේ
ඇය යන්න ගියා මැකිලා..."

පන්තියේ මා ඈ හඳුනා ගත්තේ දයාබර සහෝදර සිසුවියක හැටියටය. වැඩිහිටියන් වූ අප තවමත් විභාග කරමින් සිටීම
පිළිබඳව අපි අපටම සිනා සීමු. නමුත් අහම්බයකින් වූ සිදුවීමක් අපේ සබඳකම දුර දිග ගෙන ගියේය.

මම සමාජ ශාලා යෑමට ඇබ්බැහි වූවෙක් වීමි. අවේලාවේ යන ගමන් නතර කරන්නට ගෙදරින් කොතරම් උත්සාහ කලත්, මා අත ගැවසි මුදලුත්, මගේම නොසණ්ඩාලකමත් ඊට ඉඩ නොදිනි. සමාජ ශාලාවේ රාත්‍රියක, මා වෙනුවෙන් විවර වුණු දොරින්, කාමරයට ඇතුළු වුණු මම එක්වරම හිටි තැනම ගල් වීමි. ඒ ඈ මය. ඇය පත් අපහසුතාවය ඊට නොදෙවනි බව නොකිව මනාය.

අපි කතා කළෙමු. රැය පහන් වන තුරු කතා කළෙමු.

"මුලින් මම ආවෙ DJ floor එකේ ඉන්න විතරයි. ඉගෙන ගන්න, ගෙදර යවන්න, විය හියදම් බලා ගන්න ඇති තරම් ආදායමක් ලැබුණා. කවුරුත් දන්නෙත් නෑ. අපි දෙතුන් දෙනෙක්ම හිටියා. මෙහෙට එන වැදගත්ම කස්ටමර් කෙනෙක්ට මාව උවමනා වෙලා තිබ්බා. අයිතිකාරයට මිනිහගෙන් ගැලවිල්ලක් නෑ. මට අයිතිකාරයගෙන් ගැලවිල්ලක් නෑ. අන්තිමට මෙතන නතර උනා."

"මං හිතුවෙ මෙහෙ ඉන්න අය කැමැත්තෙන් මේ රස්සාව කරනවා කියල"

"කැමැත්තෙන් තමයි කරන්නෙ; අකමැති වෙලා වැඩක් නෑ"

"අපි හිතනවට වඩා දේවල් සංකීර්ණයි." මම තනිවම සිතීමි.

ඈ පන්ති නො ආ විට මම ඈ සෙවීමි. පිටතදී මුණ ගැසීමි.
ඈ වෙනදා මෙන් කෙළින් මා දෙස නොබලන්නීය. "ඔයා එන්න. පන්ති නෑවිත් ඉන්න එපා"
කිසිවකුට නවත්තන්නට බැරි වූ මගේ සමාජ ශාලා ගමන එතැනින්ම නතර විය. ඈ එතැනින් මුදා ගැනීම අපහසුය. ඈ එතැනින් මුදා ගෙනවිත් මට තියන්නට තැනක්ද නැත.
කෙසේ වුවත්, සරලවම අපි පෙම්වතුන් වීමු. එය සැබැවින්ම හින්දි ඡිත්‍රපටයක් මෙන් විය. මම කිසිදිනක අනාගතය ගැන නොසිතුවෙමි. අලුතෙන් සිතන්නටද දෙයක් නැත. හිතන්නට මට ඕනෑත් නැත.

පුවත් පතෙහි ඇගේ ඡායාරූපය දුටු මගේ ඉහ මොළ රත් විණි. "හඳුනා ගැනීමට සහාය වන්න"
දැන්නම් ඈට මගේ ජංගම දුරකථනයෙන් ඇමතීම ඥානාන්විත නොවේ.
මම පොදු දුරකථන කුටියකින් දුරකතන ඇමතිමක් ලබා ගතිමි.
ප්‍රතිචාරයක් නොමැත.
දින කිහිපයකට පසු මා නමට ලිපියක් ලැබිණි.

"මම අන්තිම තීරණේ ගත්තා. කිසි කෙනෙක්ට මාව හොයා ගන්න ලැබෙන්නෙ නෑ.මම යන්නම යනවා. මට ගෙදර යන්න බෑ. සල්ලි එව්වෙ මෙහෙමද අහලා අම්ම ලතෝනි තියනවා. නංගිලාට ලැජ්ජයි. තාත්තා මාව මරන්න හොයනවා. එයා තැබෑරුම් ගානෙ යනකොට අපිව මතක තිබ්බ නං මෙහෙම වෙන්නෙ නෑ. වෙච්ච දේවල් ආපස්සට යවන්න බෑ. මට ඉස්සරහට යන්නත් බෑ. හිර වෙලා ජීවත් වෙන්නත් බෑ.
ඔයා අඳුරගන්න ලැබුනට සංතෝසයි.....
මං ආදරෙයි.."

"අමාවක දවසට අහස කළුවර උනාට සම්පූර්ණ වැරැද්ද හඳේද?" මට කෑ ගසා අසන්නට සිතුණි.

වෙරළ ඔබ සිහිනෙකී

නිවී හැනහිල්ලේ
අලසව, මගේ පාඩුවේ
යන්නට නොදී ඔහේ
කවුද කලබල ඇති කලේ

ගල් පර වල හැපේ
දකින විට ඔබ වෙරළ වී
නොනැවත ඉන් මිදී
යළිදු නැඟ එමි වෙර යෙදී

විසල් රළ කඳු වෙවී
ආ මුත් රැඳෙන්නට බැරී
වෙරළ ඔබ සිහිනෙකී
සයුර වෙත මම ගලා යන්නෙමි

නිවැරදි අක්ෂර වින්‍යාසය උගනිමු

ඔන්න අද වචන ටික. ගැටලු සහගත තැනක් තියනවා නං අහන්න.
අපිට හොයල බලන්න බැරියැ :)

221.) ප්‍රපාතය
222.) නිශ්ශබ්ද
223.) අනුක්‍රමය
224.) ප්‍රබෝධ
225.) වර්ධනය
226.) සඟරාව
227.) මර්දනය
228.) කණපිට
229.) සාමාන්‍ය
230.) ස්තුතියි
231.) කනිෂ්ඨ
232.) ප්‍රශංසා
233.) ආදර්ශය
234.) නටබුන්
235.) ප්‍රතිඵල
236.) නිලුපුල්
237.) විශිෂ්ට
238.) පොළොව
239.) මඳ සුළඟ
240.) නරඹනවා

පළාත් අඩ්‍යාපන දෙපාර්තමේතුව ( බ.ප ) - ප්‍රාථමික අංශයේ ව්‍යාපෘතියකින් උපුටා ගත්තකි

අලුත යාළු වුණු ජෝඩුවක්

පි:
මහ වැස්සක තෙමී හදවත බර වීද
රෑ සඳ එළිය හිත ගාවම නැවතීද
ගැ:
වැස්සක් වී වැටී සඳ එළියක් සේම
හිත ගාවට වෙලා දැන් හිනැහෙනවාද

පි:
තනියම හිනා වෙන්නට ඔය නෙත් දෙකට
රෑ තරු ඇවිත් රහසින්වත් කීවාද
ගැ;
තරු කැට කඩා වැටෙනා අහසක් සේම
දෙනුවන් රවටලා හෙමිහිට නොදැනීම

පි:
ගහ කොළ වල එතෙන මුදු පවනක් සේම
මගෙ හිත වෙළා නුඹ පමණයි හැමදාම
ගැ:
රෑ සිහිනෙන් ඇවිත් මඳ සුළඟක් සේම
හීන හැබෑ වන දා පවසනවාද